ΔΙΑΛΥΕΤΑΙ ΤΟ ΤΣΑΝΤΗΡΙ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ σκιών υπάρχει η παράγκα του Καραγκιόζη. Στο θέατρο παραλόγου της ελληνικής πολιτικής υπάρχει η παράγκα του Δημοσίου.

ΚΑΘΕΝΑΣ προσθέτει κι από κάτι. Η διακυβέρνηση Καραμανλή είχε τα stages. Πεντάμηνες συμβάσεις μαθητείας - με λεφτά Ευρωπαϊκής Ενωσης - που τις «ρόλαραν», δηλαδή τις ανανέωναν, για μια πενταετία. Αναμφίβολα, υπάρχει στοιχείο ανθρώπινης εκμετάλλευσης εδώ. Οι γαλάζιοι κυβερνώντες έδιναν δουλειά - αλλά ποιους κορόιδευαν; Θα μπορούσε αυτό να κρατήσει για πάντα; Μετά ήρθε το ΠΑΣΟΚ της Λούκας. Πάλι με κοινοτικά λεφτά, στήθηκαν παράγκες Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων συσχετισμένων με επιμέρους πολιτικές ή συνδεδεμένων με το Δημόσιο. Νάτες πάλι οι ολιγόμηνες προσλήψεις ημετέρων!

ΩΣΤΟΣΟ, όλα όσα φέρνει στο φως για τις δημοτικές επιχειρήσεις ο υφυπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης Ντίνος Ρόβλιας, δεν ισοδυναμούν με παράγκα. Ιχνογραφούν μια ατελείωτη παραγκούπολη που έχει στηθεί όπως όπως πλάι στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. Κάθε δήμος και μια δημοτική επιχείρηση. Με μισθοδοσίες που προκαλούν σοκ και δέος στην Ελλάδα της Κρίσης. Τριαντάρια, σαραντάρια, πενηντάρια, εξηντάρια ακόμη και εβδομηντάρια χιλιάδες ευρώ τον χρόνο.

ΕΠΙΜΕΛΗΣ ΚΑΙ σχολαστικός ως νομικός, ο γενειοφόρος Ρόβλιας συσχετίζει ύψος αποδοχών με εκπαίδευση και προσόντα, παρέχοντας επίσης τις αναγκαίες στατιστικές. Ωστόσο, δεν χρειάζεται κανείς να μελετήσει τους αριθμούς. Μια ματιά φτάνει. Η παραγκούπολη έρχεται να επιβεβαιώσει τον διφυή χαρακτήρα της Ελλάδας. Επίσημη και μαύρη οικονομία έχουν παντού τις αντιστοιχίες τους. Πριν όμως περάσει κανείς στην πολιτική φιλοσοφία, πρέπει να λάβει κάτι άλλο υπόψη. Οτι το χρέος των δήμων είναι εξίσου δυσθεώρητο με το χρέος του Δημοσίου. Οτι επίσης πολλοί δήμοι έχουν χρέη που ξεπερνούν ως ποσοστό το 150% των εσόδων τους. Με άλλα λόγια, οι δήμοι είναι μπροστά από το Δημόσιο στην κατηφόρα της χρεοκοπίας. Πρόκειται για την ανησυχητική εικόνα μιας χώρας που αρχίζει να ολισθαίνει επικίνδυνα.

ΕΡΩΤΗΜΑ ΠΡΩΤΟΝ: Γιατί χρειάστηκαν δύο ανασχηματισμοί για να τα μάθουμε όλα αυτά; Η πρόωρη κόπωση - ας μην πούμε: γήρανση - των προγενέστερων κυβερνητικών σχημάτων γίνεται σαφής. Κλάταραν - δεν κλάταραν νωρίς, είναι σαφές ότι υπάρχει ένα όριο στο τι μπορούν να αποκαλύψουν και στο πόσους μπορούν να βάλουν απέναντι τα κυβερνητικά στελέχη. Δεν χρειάζεται, άλλωστε, να είσαι μάντης για να ξέρεις ότι στην παραγκούπολη των δήμων έβρισκε κανείς πέρασμα κυρίως χάρη σε κομματικές προσβάσεις.

ΕΡΩΤΗΜΑ ΔΕΥΤΕΡΟΝ: Τι δέον και μέλλει γενέσθαι; Είναι σαφές ότι το μισθολόγιο των δημοτικών επιχειρήσεων πρέπει να εναρμονιστεί με το μισθολόγιο του Δημοσίου όπως αυτό θα αναμορφωθεί. Δηλαδή πρέπει να μπουν κάποια πλαφόν ανά κατηγορία προσόντων. Βεβαίως, λέει πολλά το γεγονός ότι υπάρχουν δήμοι που, υψώνοντας πειρατική σημαία, δεν δίνουν τα στοιχεία για τις δημοτικές επιχειρήσεις, τα οποία ζήτησε ο Ρόβλιας. Ωστόσο, περισσότερο τρομάζει μια παρεπόμενη απορία. Τι θα γίνει με το χρέος των δήμων; Η σύντομη - αλλά όχι καθησυχαστική - απάντηση είναι: ό,τι και με το χρέος της χώρας!

AΠΟ ΤΑ ΝΕΑ