Δευτέρα 10 Δεκεμβρίου 2012

Οι θεραπείες-σοκ οδηγούν και σε αιφνίδιο θάνατο

ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΣΤΕΦΑΝΑΚΙΔΗ

Λένε πως αν κάτι ξεκινήσει στραβά, δύσκολα ισιώνει στη συνέχεια και η πιθανότερη εκδοχή είναι να σπάσει αν προσπαθήσουμε να το επαναφέρουμε βίαια. Πολύ φοβάμαι ότι παρ’ όλες τις καλές προθέσεις να φτιάξουμε ένα σύγχρονο κράτος, είναι δύσκολο να το πετύχουμε γιατί απλούστατα επί δεκαετίες φτιάχναμε ένα κράτος-τέρας το οποίο αποκαλύφθηκε στην ολότητά του μέσα στην κρίση. Ερχεται λοιπόν τώρα η τρόικα και επιχειρεί με τις βίαιες παρεμβάσεις της να «επιβάλει» εκσυγχρονισμό.
Το αποτέλεσμα το βλέπουμε καθημερινά. Από τις απανωτές περικοπές μισθών, συντάξεων, εφάπαξ και το πλαφονάρισμα των μισθών για τα ανώτατα στελέχη διαπιστώνουμε αίφνης ότι υποβάλλουν εσπευσμένα αιτήσεις συνταξιοδότησης κυρίως αυτοί που δεν θα έπρεπε επ’ ουδενί να αποχωρήσουν από το Δημόσιο στην παρούσα φάση. Υπάλληλοι και στελέχη με πείρα, πάνω στα οποία το Ελληνικό Δημόσιο έχει επενδύσει σε επιμόρφωση και εξειδίκευση και τώρα άρον-άρον εξωθούνται στην αποστρατεία, αφήνοντας πίσω τους ακόμα και επίορκους, γαντζωμένους στις καρέκλες τους, με ασπίδα το δικαιικό μας σύστημα, όπου για να τελεσιδικήσει μια υπόθεση χρειάζεται τουλάχιστον μία δεκαετία!

Επιπρόσθετα, μέσω της επιλογής των μετατάξεων και όχι των απολύσεων, βλέπουμε να μετακινούνται πιλότοι της παλιάς Ολυμπιακής ως υπάλληλοι στο ΙΚΑ, κλειδούχοι του ΟΣΕ ως διοικητικοί στον ΟΑΕΔ και πάει λέγοντας. Διαπιστώνουμε, επίσης, ότι φεύγουν στο ζενίθ της αποδοτικότητάς τους γενικοί διευθυντές της Τραπέζης της Ελλάδος σε κρίσιμα πόστα, απογυμνώνοντάς την από το εποπτικό της έργο, χωρίς μάλιστα το δικαίωμα αντικατάστασής τους με νέες προσλήψεις λόγω της σχετικής ντιρεκτίβας του 1 προς 5. Οπως επίσης ότι αποχωρούν κατά εκατοντάδες οι εφοριακοί, αφήνοντας ολόκληρους τομείς χωρίς υπαλλήλους στην πιο κρίσιμη στιγμή της χώρας, όταν το στοίχημα της αποφυγής της χρεοκοπίας στηρίζεται σε μεγάλο βαθμό στην ικανότητα του κράτους να μαζέψει τους φόρους και να πατάξει τη φοροδιαφυγή. Ανάλογα είναι τα φαινόμενα και σε κάθε πτυχή του Δημοσίου, από το Διπλωματικό Σώμα ως τους δασκάλους.

Και το οξύμωρο είναι ότι τα κόμματα επιχειρηματολογούν ότι η διαδικασία περιστολής των δημοσίων υπαλλήλων γίνεται με τον πλέον ανώδυνο τρόπο, ενώ στην ουσία τούς φορτώνονται τα φαλιρισμένα Ταμεία και οι συντάξεις πληρώνονται και πάλι από τον Προϋπολογισμό, ενώ αυτοί που μένουν δεν επαρκούν για να κάνουν τη διαφορά στο κράτος που θέλουμε να φτιάξουμε. Το δε περίφημο πρόγραμμα επαναξιολόγησης των υπαλλήλων, που θα μπορούσε να εξορθολογίσει τα προσόντα ενός εκάστου επ’ ωφελεία της υπηρεσίας και του δημοσίου συμφέροντος, παραμένει ακόμα κενό γράμμα, καθώς τα προσκόμματα από τους ενδιαφερομένους και, κυρίως, από τα συνδικαλιστικά τους όργανα διαδέχονται το ένα το άλλο.

Παρέλκει δε να αναφερθώ στους ισχυρισμούς του πολιτικού μας συστήματος ότι τις περισσότερες αλλαγές που μας επιβάλλουν οι δανειστές έπρεπε να τις είχαμε κάνει από μόνοι μας εδώ και χρόνια. Και τούτο γιατί οι ίδιοι μας κυβερνούν εδώ και δεκαετίες και επομένως αποκλειστικά δικό τους δημιούργημα είναι η σημερινή κατάντια της χώρας. Αλλοι ανέβηκαν στην εξουσία με σύνθημα την αλλαγή, άλλοι με την απαλλαγή, άλλοι με τον εκσυγχρονισμό, άλλοι ως μεταρρυθμιστές και ιδού εν τέλει το αποτέλεσμα όλων αυτών των εύηχων προθέσεων. Χάιδεψαν αφτιά, βόλεψαν και βολεύτηκαν, παρέβλεψαν τα οφθαλμοφανή, κάποιοι -ουκ ολίγοι- έβαλαν το δάκτυλο στο μέλι, κάποιοι άλλοι μετέτρεψαν το κράτος σε προσωπικό τους φέουδο, αλλά όλοι μαζί άντλησαν τη δύναμή τους από εμάς. Συναλλαχθήκαμε μαζί τους, καθένας στο μέτρο του, ισχυροποιήσαμε το προσωπικό όφελος εις βάρος του κοινού και πριονίσαμε ασυνείδητα το δέντρο του μέλλοντος των παιδιών μας.

Και τώρα το ερώτημα είναι ποιος και από πού να ζητήσει ευθύνες και πόσοι, τέλος πάντων, εκτός από τους νέους, δικαιούνται διά να ομιλούν!
AΠΟ ΤΟ PROTOTHEMA.GR

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου