Η κατάσταση έχει ως εξής: Το νέο φορολογικό νομοσχέδιο περιλαμβάνει ένα σωρό ανόητες διατάξεις. Θα μπορούσε να έχει την εξής μία: Μας λείπουν τα λεφτά και γι’ αυτό από αύριο θα κάνουμε ντου όπου μας αρέσει και θα παίρνουμε ό,τι νομίζουμε. Λυπάμαι, αλλά αυτή η νέα φοροεπιδρομή μοιάζει με πλιάτσικο. Και θα αποτύχει, επειδή δεν υπάρχει η δυνατότητα για να πετύχει.
Επί σειρά ετών αναγνωρίζουμε όλοι μας ότι ένας εκ των βασικών υπαιτίων της κακοδαιμονίας μας είναι η φοροδιαφυγή. Ε και λοιπόν; Τι κάναμε πέρα από κοινότυπες διαπιστώσεις; Φοβάμαι πως τίποτα.
Είναι βέβαιο ότι δεν κάναμε κάτι! Κι έρχεται τώρα η ώρα του λογαριασμού. Η ώρα που πρέπει να διαλέξουμε μεταξύ της περικοπής των δαπανών του δημοσίου και της αύξησης των φόρων. Και τι διαλέγουμε εμείς ως κοινωνία; Την αύξηση των φόρων! Την ίδια στιγμή, όμως, για να μην εκτεθούμε στο λατρευτό μας ακροατήριο ζητούμε να μην πειραχτεί μία τρίχα από την ιερή αγελάδα που ακούει στο όνομα δημόσιος τομέας. Και ταυτόχρονα ζητάμε να μην μπει ένας νέος φόρος! Πως στο καλό θα γίνει αυτό όταν έχουμε ελλείμματα και ο προϋπολογισμός πρέπει να ισοσκελίσει; Όποιος καταφέρει να απαντήσει σε αυτό το ερώτημα θα έχει τετραγωνίσει τον κύκλο.
Λένε ότι φόρους πληρώνουν μόνο οι μισθωτοί. Πρόκειται για ένα τεράστιο ψέμα. Φόρους πληρώνουν οι επιχειρήσεις και οι υπάλληλοι του ιδιωτικού τομέα. Οι δημόσιοι υπάλληλοι φέρονται να πληρώνουν φόρους, αλλά στην πραγματικότητα πρόκειται για μείωση μισθού! Από την μία τσέπη μπαίνουν και από την άλλη βγαίνουν για να επιστρέψουν στην πρώτη. Κι ούτω καθεξής. Θα σας πούμε ποιοι δεν πληρώνουν φόρους: Μία μεγάλη μερίδα των ελεύθερων επαγγελματιών. Όχι, δεν σας δώσαμε είδηση. Όλοι το ξέρουμε. Αλλά δεν έχουμε κάνει το παραμικρό για να αντιμετωπίσουμε το θέμα, όταν στο εξωτερικό έχουν την εμπειρία εδώ και πολλές δεκαετίες.
Περικοπές στον δημόσιο τομέα, όμως, δεν σημαίνει απαραίτητα οριζόντιες μειώσεις μισθών. Δεν καταφέρνει κανείς κάτι αν μειώνει τις αποδοχές σε όλους και δίχως να υπάρχουν αντικειμενικά κριτήρια. Το αντίθετο. Οι οριζόντιες περικοπές έχουν ως αποτέλεσμα την κατακόρυφη πτώση της παραγωγικότητας.
Υπάρχουν κι άλλα κόστη πέρα από τους μισθούς. Τι έχουμε κάνει γι’ αυτά; Ελάχιστα πράγματα. Αν είχαμε κάνει περισσότερα αυτή την στιγμή θα μιλούσαμε σε άλλη βάση. Δεν θα ήμασταν σε μία αλλόφρονα κατάσταση να ζητάμε να μπει φόρος 45% για εισοδήματα άνω των 26.000 ευρώ ! Και τώρα; Αν αποφασίσουμε να μην έχουμε την απαίτηση και ο σκύλος (δημόσιος τομέας) να είναι χορτάτος και η πίτα ολάκερη (το πορτοφόλι μας ανέπαφο), υπάρχει ελπίδα να δούμε φως στο βάθος του τούνελ. Όσο επιμένουμε να τετραγωνίσουμε τον κύκλο τόσο θα ζούμε την μιζέρια κάθε μέρα όπως και την προηγούμενη, σαν να πρόκειται για την ημέρα της Μαρμότας.
ΑΠΟ ΤΟ CAPITAL.GR
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου