Η ΔΥΣΑΡΕΣΚΕΙΑ ΤΩΝ ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ

ΤΟΥ ΑΓΓΕΛΟΥ ΣΤΑΓΚΟΥ
ΑΠΟ ΤΟ REPORTΕR .GR
Πολλοί είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι που θεωρούν ότι είναι οι αδικημένοι του μνημονίου και της κυβέρνησης (σε αυτήν τα ρίχνουν και όχι στο μνημόνιο) και η αλήθεια είναι ότι αυτοί επλήγησαν περισσότερο από άλλες τάξεις. Οι απώλειες στις αποδοχές τους ήταν βαριές και δεν είναι παράδοξο που οι ίδιοι το φέρουν βαρέως, καθώς μάλιστα φοβούνται ότι θα υπάρξει και συνέχεια. Όχι ότι έχουν κάτι συγκεκριμένο υπ’ όψιν τους, αλλά το δημόσιο είναι ένας χώρος όπου οι χαλαρές γενικά συνθήκες εργασίας  επιτρέπουν τις αέναες ζυμώσεις και την παραγωγή ή αναπαραγωγή φημών και διαδόσεων.

Το βασικό επιχείρημα είναι ότι για ο μαύρο μας το χάλι δεν φταίνε αποκλειστικά και μόνο οι δημόσιοι υπάλληλοι και δεν είναι ανεκτό να είναι αυτοί συνεχώς στο στόχαστρο, ειδικά της κυβέρνησης και των μήντια. Και πραγματικά δεν φταίνε μόνον οι δημόσιοι υπάλληλοι για το μαύρο μας το χάλι, αλλά από την άλλη πλευρά, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αποτελούσαν (και αποτελούν ακόμη)  την πιο ευνοημένη τάξη της κατάστασης που επικρατούσε. Ήταν καλοπληρωμένοι, κάποιοι περισσότερο από άλλους, σε σχέση με τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα, είχαν την ασφάλεια της μονιμότητας, είχαν τη δυνατότητα να κάνουν πλήρη χρήση όλων των διατάξεων της εργασιακής νομοθεσίας (πληρωμές, επιδόματα, υπερωρίες, γονικές άδειες κλπ.) και μόνο ένα ποσοστό από αυτούς και κυρίως εκείνοι που έρχονταν σε επαφή με το κοινό ένοιωθαν ένταση κατά τη διάρκεια της εργασίας τους. Αντίθετα, δεν ήταν λίγοι οι λουφαδόροι…
Η αλλαγή που έχει επέλθει αφορά τις αποδοχές και δεν είναι μικρή. Όλα τα υπόλοιπα πλεονεκτήματα παραμένουν. Η οργή όμως που επικρατεί ανάμεσα στους δημόσιους υπαλλήλους δίνει την αίσθηση ότι αρκετοί από αυτούς είναι έτοιμοι για «αντίσταση» και λευκή απεργία, αν δεν την κάνουν ήδη. Υποστηρίζουν ότι και η σημερινή κυβέρνηση ακολουθεί την συνταγή προηγουμένων παρά την φιλολογία των καλών προθέσεων. Ότι δηλαδή το ρουσφέτι, οι κολλητοί, τα βύσματα ζουν και βασιλεύουν και ότι παντού ξεφυτρώνουν άτομα που προφανώς έχουν άκρες στου Μαξίμου, ή στους υπουργούς, ή κάπου, τέλος πάντων. Θα μπορούσε να αντιτείνει κανείς ότι μέχρι την ιστορική καθιέρωση του ΑΣΕΠ δεν υπήρξε διορισμένος στο δημόσιο και στον ευρύτερο δημόσιο τομέα που να μην είχε κάποια άκρη, αλλά και μετά το ΑΣΕΠ αυτό εξακολουθούσε να ισχύει για όλους τους συμβασιούχους.
Μπορεί ο Χατζηγάκης να το παραξεφτίλισε (αυτός έφτασε στην κορυφή διορίζοντας παράτυπα υπαλλήλους με συμβάσεις αορίστου χρόνου, δηλαδή μόνιμους κατά μία έννοια), αλλά υπήρξε συμβασιούχος που να διορίστηκε οπουδήποτε στο δημόσιο ή στον ευρύτερο δημόσιο τομέα δίχως τις πλάτες κόμματος, πολιτικού, συνδικαλιστή, κάποιου προϊσταμένου ή διευθυντή, νομάρχη ή δημάρχου. Ολόκληρα συγγενολόγια και ολόκληρα κεφαλοχώρια διορίστηκαν έτσι. Επομένως, καταρρίπτεται και αυτό το επιχείρημα των δυσαρεστημένων δημοσίων υπαλλήλων, ιδιαίτερα αν τους θυμίσει κανείς πως διορίστηκαν οι ίδιοι.
Δεν είναι όμως έτσι. Αυτή η κυβέρνηση (όπως και η προηγούμενη βέβαια με τα γνωστά αποτελέσματα) έκανε σημαία της την διαφάνεια, την αμεροληψία και την αξιοκρατία στο δημόσιο. Ακόμη περισσότερο, έχει αναλάβει υποχρέωση να περιορίσει τις σπατάλες και γενικότερα τις δημόσιες δαπάνες γιατί στα δημοσιονομικά πέσαμε εντελώς έξω. Στο πλαίσιο αυτό εντάσσονται και οι περικοπές των αποδοχών των δημοσίων υπαλλήλων. Επιπλέον, ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί του πρέπει να βάλουν τάξη, να δημιουργήσουν αίσθηση αξιοκρατίας, να εμπνεύσουν τους δημόσιους υπαλλήλους και να κάνουν πιο αποτελεσματική την κρατική μηχανή, αν θέλουν να πετύχουν στοιχειωδώς στο έργο τους. Δεν είναι εύκολο έργο, αλλά και δεν τους ψηφίσαμε για τα εύκολα…