Η κ. Αλέκα Παπαρήγα λέει ότι από τις ανατροπές «μόνη κερδισμένη θα είναι η πλουτοκρατία». Πιστεύω ότι κάνει λάθος, ένα μέρος της «πλουτοκρατίας» θα είναι από τα πρώτα θύματα. Ενα κυρίαρχο μοντέλο, της επιχείρησης-φαμίλιας που ευημερεί κλέβοντας φόρους και εκδίδοντας πλαστά τιμολόγια, πουλά ακριβά σε αγορές στις οποίες εμποδίζονται να μπουν νέοι (και ξένοι) παίκτες, πίνει στην υγεία του «μεγάλου κορόιδου» (κράτους), κομπορρημονεί για τις ιδιόκτητες «διακομματικές κοινοβουλευτικές ομάδες» και διαθέτει μέρος των κερδών ως δαπάνες… μάρκετινγκ για να αγοράζει πολιτική προστασία και να αναπαράγει τον «ενάρετο κύκλο» της αποτελμάτωσης, τείνει σε αποδιάρθρωση. Ο βίαιος εκσυγχρονισμός θα σαρώσει αυτό το μοντέλο επιχειρηματικότητας - είναι θέμα χρόνου. Στο νέο περιβάλλον θα αναδειχθεί ένα νέο μοντέλο επιχείρησης που δεν θα είναι «αγγελάκι», αλλά θα πρέπει να είναι εξωστρεφές, να τηρεί τους κανόνες της αγοράς, να σέβεται και να αξιοποιεί το τρίγωνο της γνώσης (παιδεία-έρευνα-τεχνολογία), να κερδίζει με καινοτομίες κι όχι με αρπαχτές, να αυξάνει την παραγωγικότητά του, να πληρώνει φόρους και εισφορές, να επιβεβαιώνει τη χρησιμότητα και την ευρωστία του όχι σε κρατικοδίαιτα φυτώρια συναλλαγής αλλά στις ανοιχτές αγορές και στις ανταγωνιστικές συγκρούσεις.
Δεύτερος ηττημένος θα είναι το μοντέλο διακυβέρνησης. Με κριτήριο και τη διεθνή εμπειρία, η μετά-το-ΔΝΤ-κοινωνία θα είναι διαφορετική, αλλιώς θα λειτουργούν τα κόμματα, με άλλα κριτήρια θα αναδείχνονται και οι εκπρόσωποί της. Αυτό συνέβη σε Τουρκία, Ουγγαρία, παλιότερα σε Βρετανία, Ιταλία και αλλού - μόνη εξαίρεση η Αργεντινή, όπου το παλιό επιβίωσε.
Αν σαρωθεί το πολιτικό προσωπικό, θα συμβεί όχι διότι δεν ήταν «αποτελεσματικό» αλλά επειδή με αποτελεσματικό και διαχρονικά επίμονο τρόπο διαχειρίστηκε το πελατειακό κράτος (το μοντέλο της συναίνεσης διά της κοινωνικής συνενοχής) κι έφτασε να λησμονήσει το δημόσιο συμφέρον και να χάσει την αυτονομία του από τα ιδιωτικά συμφέροντα. Το πελατειακό κράτος τελειώνει υποχρεωτικά, είναι λογική υπόθεση ότι δεν θα ανανεωθεί η θητεία κομμάτων και πολιτικών που δεν θα αναπροσαρμοσθούν. Τα κόμματα όπως τα γνωρίζουμε (δίκτυα πελατειακών σχέσεων και συναλλαγής) είτε θα αλλάξουν είτε αύριο δεν θα υπάρχουν. Δεν είναι δεδομένο αν θα οδηγηθούμε σε ενίσχυση της δημοκρατίας ή σε αποδυνάμωσή της μέσα από «υποδείγματα Μπερλουσκόνι». Πάντως, οι προδιαγραφές του πολιτικού προσωπικού δεν θα είναι οι τρέχουσες. Τα «καλά νέα», λοιπόν, είναι η επικείμενη ανατροπή πολιτικών και επιχειρηματικών μοντέλων που εμπόδιζαν την ανάπτυξη. Ανατροπή που θα επέλθει επειδή φορέας της δεν είναι, πλέον, οι εγχώριες ασθενικές δυνάμεις εκσυγχρονισμού, αλλά οι υπέρτερες δυνάμεις των διεθνών αγορών υπό τον συντονισμό του ΔΝΤ και της Ευρώπης.
Υπάρχουν και τα «κακά νέα». Η σελήνη (η διάσωσή μας…) έχει τη σκοτεινή πλευρά της. Κοινωνικές, πολιτικές και επιχειρηματικές δυνάμεις που δεν είχαν σθένος να προωθήσουν τον εκσυγχρονισμό, είναι αμφίβολο αν θα μπορέσουν να ηγηθούν στη νέα φάση που ξημερώνει. Αν δεν υπάρξει εθνική στρατηγική και ανασύνταξη, εύκολα τα κέντρα λήψης των αποφάσεων θα γλιστρήσουν μακρύτερα, εκτός εθνικού χώρου. Ο κίνδυνος που ελλοχεύει είναι το ταχύρρυθμο ξεπούλημα της Ελλάδας έναντι πινακίου φακής. Θα γίνει πράξη αν δεν υπάρξει συλλογικό σχέδιο και αναπτυξιακή αντίδραση, αν πνιγούμε από το δηλητηριώδες νέφος εκδικητικού λαϊκισμού, απόγνωσης και τυφλών σώμα με σώμα συγκρούσεων, αν βυθιστούμε σε βαθιά και παρατεταμένη ύφεση - στη ρουφήχτρα του «αποπληθωρισμού». Το υπαινίχθη ο Στρος Καν, προκύπτει άλλωστε από την εμπειρία άλλων χωρών που έχουν υπαχθεί σε προγράμματα του ΔΝΤ - από τις «τίγρεις» της Απω Ανατολής έως τους βόρειους γείτονές μας. Η απειλή λέγεται αφελληνισμός τραπεζών, επιχειρήσεων και ελληνικής γης, περαιτέρω ενσωμάτωσή μας στον διεθνή καταμερισμό εργασίας με εξαιρετικά ανισότιμους όρους. Αν παραταθεί η παραλυσία και αργήσει η εκκίνηση της ανάπτυξης, δεν θα είμαστε φτωχότεροι για τρία χρόνια, μόνο. Θα πουληθούμε φτηνά και μονίμως.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου