ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΣΕ ΡΙΑΛΙΤΥ Ο ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ

Η τεχνολογική υπεροπλία του ΣΚΑΙ, σε συνδυασμό με την εντεινόμενη τεχνολογική αδυναμία υποστήριξης της εκπομπής Καλημέρα Ελλάδα, αλλά  και η σταδιακή ενδυνάμωση των ανταγωνιστών σε ΜΕGA και ΑLTER οδήγησαν τον Γιώργο Παπαδάκη στην απόφαση να μετατρέψει την εκπομπή σε ένα είδος ριάλιτυ πότε για τον ίδιο και τις τηλεοπτικές του επιλογές και πότε προσκαλώντας την Λιάνα Κανέλλη εν γνώση του ότι το στούντιο θα γίνει ρινγκ ενόψει των κινητοποιήσεων.
Διττός ο στόχος πρώτος να ανακόψει την άνοδο των ανταγωνιστών κυρίως Λυριτζή και Οικονόμου και δεύτερον να προκαλέσει μια σειρά δημοσιευμάτων που θα διαφημίσουν έτσι εκ νέου την εκπομπή του. Στόχος που τις πρώτες ημέρες τουλάχιστον πέτυχε. Σήμερα  η Πόπη Διαμαντάκου στα Νέα γράφει για το Καλημέρα Ελλάδα:
Χρονιά των μονολόγων η φετινή στο θέατρο, αν και στην τηλεόραση το είδος ανθεί χρόνια χάρη σε παρουσιαστές μαέστρους του είδους 
Πώς χαρακτηρίζεται το είδος εκείνο της τηλεόρασης στο οποίο ένας παρουσιαστής χρησιμοποιεί τηλεοπτικό χρόνο, της εκπομπής του, για να ασχοληθεί με ένα προσωπικό ζήτημα, να εκφράσει προσωπικά συναισθήματα και να ζητήσει δημόσια συγγνώμη; Καραριάλιτι. Για να μην τρελαθούμε και ξεχάσουμε και αυτά που ξέρουμε.

Ακριβώς αυτό είδαμε με έκπληξη να κάνει ο Γιώργος Παπαδάκης από την εκπομπή του «Καλημέρα Ελλάδα», διακόπτοντας επ΄ ολίγον τη ροή μιας συζήτησης με θέμα την οικονομία, τα νέα μέτρα, την απαγόρευση του καπνίσματος και λοιπά παρόμοια πολιτικοκοινωνικά ζητήματα, για να ασκήσει δριμεία κριτική στα μεσημεριανάδικα που τις προάλλες «έπαιξαν» απόσπασμα από την εκπομπή του με προσωπικό του ξέσπασμα στον αέρα για ένα τεχνικό πρόβλημα. Άρχισε να καταγγέλλει το είδος αυτό της τηλεόρασης που εκμεταλλεύεται το ανθρώπινο συναίσθημα και που αναπαράγει και εμπορεύεται τις τηλεοπτικές στιγμές οι οποίες χαρακτηρίζονται από αυτό, τροφοδοτώντας ταυτοχρόνως την ίδια μορφή τηλεόρασης που στηλίτευε.

Είναι μοναδικός, να το αναγνωρίσουμε, στην παραγωγή σύγχυσης και στην καθοδήγηση μιας ριαλιτζίδικης τηλεόρασης που την κόβει ακριβώς στα μέτρα του. Ήταν άξιος θαυμασμού ο τρόπος με τον οποίο είχε διακόψει την ενημέρωση του κοινού για να κάνει τον εαυτό του επίκεντρο, ενώ με μια έξοχη κίνηση τακτικής προσκάλεσε και τους πανελίστες γύρω του να συμμετέχουν στο θέμα και το θέαμα του εαυτού του, με σχόλια για την τηλεόραση που «εκμεταλλεύεται το συναίσθημα» για τηλεθέαση.

Ξεσπάθωσε πρώτα κατά των μεσημεριανάδικων, ξεσπάθωσε κατόπιν κατά του ριάλιτι και προχώρησε στην «αυτοκριτική», που κορυφώθηκε με μια δημόσια συγγνώμη γιατί και ο ίδιος είχε υπηρετήσει το «καραριάλιτι»- όπως το χαρακτήρισε- με την εκπομπή «Κόκκινη κάρτα». Πρόσθεσε μάλιστα ότι τότε έκανε το ίδιο είδος τηλεόρασης και η Σεμίνα Διγενή και έκλεβε ο ένας από τον άλλον καλεσμένους (έχουμε κι εμείς πολλά να θυμηθούμε, όπως εκείνη την τραγική οικογένεια που ξεκατίνιασαν τότε στα ριαλιτζίδικα σαλονάκια τους οι... πρωτοπόροι του ριάλιτι).

Γύρω του το πάνελ της εκπομπής, που για άλλο λόγο είχαν κληθεί και μπροστά σε άλλο είδος τηλεόρασης βρίσκονταν, έκαναν τα σχόλιά τους για την «κατάπτωση της τηλεόρασης» σαν χορός ενός τηλετραγέλαφου. Α, ναι, παραμένει αξεπέραστος ο Γιώργος Παπαδάκης.

Μόνον αυτός θα μπορούσε, κοιτάζοντας με έντονο ύφος τον φακό, να κάνει μάθημα δεοντολογίας- «δεν είμαι είδηση εγώ, δεν είναι είδηση ο δημοσιογράφος»- ενώ την ίδια στιγμή έχει αναδείξει μόνος του τον εαυτό του σε αντικείμενο της ίδιας του της εκπομπής. Δεν παρέλειψε, μάλιστα, να χαρακτηρίσει προσωπική του λεβεντιά το γεγονός ότι αναγνώριζε δημοσίως τα λάθη του παρελθόντος. Μα τι να πρωτοθαυμάσει κανείς σε έναν μαέστρο του ριάλιτι; Μέχρι Χατζηνικολάου, Τρέμη, Αυτιά έμπλεξε, με έναν παραληρηματικό λόγο και ακατανόητο υπερασπιστικό μένος που κατέληξε στο ξέσπασμα «δεν δέχομαι μύγα στο σπαθί μου γι΄ αυτούς», παρ΄ όλο που ουδείς τους επιτέθηκε. Η αλήθεια είναι ότι το υπερασπιστικό πάθος είναι φωτογενές