OI ΔΟΥΛΟΠΑΡΟΙΚΟΙ ΚΑΙ ΤΟ ΧΑΣΜΑ ΤΩΝ ΓΕΝΕΩΝ

Tης Χριστινας Κοψινη

Οι νέοι που εντάχθηκαν στην κοινωνική ασφάλιση μετά την 1.1.93, όσοι βρήκαν την πρώτη τους δουλειά μετά το 2000 ή εκείνοι που τώρα αναζητούν μια θέση εργασίας θα γίνουν οι παρίες του συνταξιοδοτικού συστήματος. Αναμφισβήτητα, όλοι θα υποστούν μια κάποια μείωση στις συντάξεις με τα νέα μέτρα, αλλά στους νέους θα είναι δραματική και θα συνδυάζεται με παρατεταμένη ανεργία.
Πολλοί θεωρούν ότι δεν χάθηκε κι ο κόσμος να δουλεύει κάποιος μέχρι τα 70 του. Ισως να έχουν δίκιο. Αρκεί, όμως, να ξεκαθαρίσουμε για ποιες δουλειές μιλάμε.
Αλλο είναι να είσαι δημοσιογράφος, τραπεζικός, επιχειρηματίας, οπότε, αν όλα πάνε κάλα με την υγεία, μπορείς να απολαμβάνεις ακόμη και με χρόνια τενοντίτιδα, και σε μεγάλη ηλικία. Κι άλλο είναι να δουλεύεις σερβιτόρος, οδηγός, καθαρίστρια, κούριερ, οδηγός... στα 50 σου ή στα 60.
Δυστυχώς, υπάρχουν κι αυτά τα επαγγέλματα τα οποία συνήθως ξεχνάμε. Παρ’ όλα αυτά το πιο σημαντικό για να πάρει κανείς τη σύνταξη του μετά 40 χρόνια δουλειάς, στα 65 ή στα 67 είναι να υπάρχει δουλειά.
Και όπως προβλέπει το αρμόδιο για την επαγγελματική κατάρτιση Ιδρύμα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, το CEDEFOP, δουλειές δεν θα υπάρχουν μέσα στην επόμενη δεκαετία.
Αν διαβάσουμε σωστά τα στοιχεία πανευρωπαϊκής έρευνας, διαπιστώνουμε ότι στη δεκαετία 2000 - 2010 έμπαιναν στην αγορά εργασίας κάθε χρόνο από όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης 80.000 - 85.000 νέοι.
Η αγορά απορροφούσε περίπου 45.000 τον χρόνο και στο σύνολο της περιόδου οι νέες θέσεις εργασίας έφταναν τις 450.000.
Την περίοδο 2010 - 2020 προβλέπεται να δημιουργηθούν μόνο 107.000 νέες θέσεις εργασίας. Δηλαδή 10.000 τον χρόνο, και αυτές μετά βίας.
Πώς, λοιπόν, θα εξασφαλίσει «ένσημα» ο νέος πληθυσμός για να χτίσει το ασφαλιστικό του μέλλον, όπως το έπραξαν και οι μεταπολεμικές γενιές;
Πώς, λοιπόν, θα μπορέσει να δουλεύει ένα νέο παιδί 35 ή 40 χρόνια για να πάρει μια χαμηλότερη σύνταξη, στα 65 ή στα 70; Πού χωράει σε αυτήν τη μεταρρύθμιση το μέλλον των σημερινών νέων;
Ο φόβος να οδηγήσουμε τη νέα γενιά σε ένα κοινωνικό αδιέξοδο είναι μεγάλος τώρα, αφού αλλάζει ο χαρακτήρας της ασφάλισης και οδηγείται σε ένα μικτό σχήμα λιγότερο δημόσιας και περισσότερο κεφαλαιοποιητικής. Η προνοιακή βασική σύνταξη των 360 ευρώ, εφόσον θα αποτελεί ένα επίδομα στα 65 θα σημαίνει ότι ο καθένας θα πρέπει μόνος του να πορευτεί χωρίς την κρατική συνδρομή. Και το ταξίδι προβλέπεται μακρύ.Εάν αυτό είναι το ανταποδοτικό σύστημα ασφάλισης που χτίζουμε για τους νέους όχι μόνο η μεταρρύθμιση δεν θα οδηγήσει στην αλληλεγγύη των γενεών, αλλά θα βαθύνει το χάσμα τους και ίσως τις οδηγήσει προοπτικά σε διχασμό.