Τρίτη 5 Ιουλίου 2011

O ΔΡΟΜΟΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΝΩΜΑΛΙΑ


Δεν έχω κανένα στοιχείο ότι οι αποδοκιμασίες, οι προπηλακισμοί και οι βιαιοπραγίες κατά πολιτικών υποκινούνται από συγκεκριμένο πολιτικό χώρο - ως εκ τούτου, δεν θα κατηγορήσω κανέναν…
Είτε υποκινούνται είτε δεν υποκινούνται όμως, αποτελούν ένα εξαιρετικά επικίνδυνο φαινόμενο, αφού μεταφέρουν στη χώρα μας μεθόδους από ένα αποκρουστικό παρελθόν.
Με πρώτους διδάξαντες τους «Μελανοχίτωνες» του Μουσολίνι, αυτές οι μέθοδοι χρησιμοποιήθηκαν από τα ολοκληρωτικά κινήματα (ναζιστικά, φασιστικά και κομμουνιστικά) για να εξουθενώσουν τους πολιτικούς αντιπάλους τους. Να σωπάσουν όσους διαφωνούσαν με τις μανίες τους. Και να μονοπωλήσουν τον δημόσιο χώρο.
Θα μου πείτε, βεβαίως, ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα. Καμιά φορά, όμως, η φάρσα από την τραγωδία απέχει ελάχιστα.
Κυρίως όταν η κρίση φέρνει στην επιφάνεια τα χειρότερα ανακλαστικά και τα απεχθέστερα χαρακτηριστικά της ελληνικής κοινωνίας.
Στο εθνικό άθλημα του λαϊκισμού, προστέθηκαν πανηγυρικά η ισοπέδωση, ο ισοτισμός, η τερατολογία, η κοινωνική μοχθηρότητα, ο αντικοινοβουλευτισμός - ένα βαθύ αντιδημοκρατικό ρεύμα που συνοδεύει υποχθόνια την ελληνική πορεία περιμένοντας ταραγμένες στιγμές για να αναδυθεί…
Αυτά, λοιπόν, για τις μεθόδους. Αυτά και για το κοινωνικό υπόστρωμα. Υπάρχει και σχέδιο; Δεν το ξέρω και δεν το πολυπιστεύω.
Υπάρχει, όμως, μια ρητορική. Μια ακραία, επιθετική και βίαιη ρητορική που εκπορεύεται συλλήβδην και κατά πάντων από μερίδα του ΣΥΡΙΖΑ, από γκρουπούσκουλα της Ακρας Δεξιάς και της Ακρας Αριστεράς, από «πατριωτικές» κινήσεις τύπου «Σπίθα», από παρανοϊκούς στο Διαδίκτυο, ακόμη κι από συγκεκριμένες δημοσιογραφικές στήλες ή παρεμβάσεις.
Μια ρητορική που μιλάει για «κλέφτες», «προδότες», «ξεπουλήματα», «αρχιστράτηγους του εχθρού». Μια ρητορική που ενοχοποιεί και εξοντώνει την άλλη άποψη. Μια ρητορική που δεν καταλαγιάζει τα πάθη, αλλά υποδαυλίζει και καπηλεύεται τον θυμό και την αγανάκτηση.
Μια ρητορική που (ανεξαρτήτως προθέσεων, ενδεχομένως…) έχει νομιμοποιήσει πλέον και την τυφλή αποδοκιμασία και τον βίαιο προπηλακισμό.
Ακόμη περισσότερο που, μαζί με τη ρητορική, φαίνεται να υπάρχει και μια επιδίωξη.
Είναι η προσπάθεια ενός (έως τώρα) πολιτικού, κοινωνικού και ιδεολογικού περιθωρίου να εισβάλει στον δημόσιο χώρο. Να αμφισβητήσει όχι μια πολιτική (που είναι δικαίωμά του…) άλλα το σύστημα των συντεταγμένων δυνάμεων μιας δημοκρατικής πολιτείας. Να επιβάλει, ανεξαρτήτως κόστους ή μεθόδων, τη σημασία του σε τοπικό και εθνικό επίπεδο.
Είναι - λίγο, πολύ - η συνταγή με την οποία επέβαλαν την κυριαρχία τους στους πανεπιστημιακούς χώρους διάφορες δυναμικές και βίαιες μειονότητες - μια κυριαρχία, την οποία οι πρυτάνεις των ΑΕΙ αποκάλεσαν προχθές «εσωτερική δημοκρατία»!
Αυτή η καθημερινή εκτροπή στρώνει τον δρόμο στην πολιτική ανωμαλία. Την οποία η συντεταγμένη κοινωνία οφείλει να αντιμετωπίσει - αν θέλει να επιζήσει...

ΑΠΟ ΤΑ ΝΕΑ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου