ΞΕΚΙΝΗΣΕ Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΤΑ ΜΜΕ (3)

του Αντώνη Νταβανέλλου,


γενικού γραμματέα της ΕΣΗΕΑ



Μετά από καθυστέρηση πολλών μηνών η ΕΙΗΕΑ (η Ενωση των ιδιοκτητών του Τύπου) απέστειλε, τελικά, τις προτάσεις της σχετικά με την ΣΣΕ στην ΕΣΗΕΑ. Το μήνυμα του διαβόητου non-paper είναι απλό: όλες οι «ρυθμίσεις» που γνωρίζουμε από τις παλαιότερες ΣΣΕ καταργούνται. Τα δικαιώματα των εργαζομένων στα ΜΜΕ ξαναγράφονται από μηδενική βάση μέσα στις συνθήκες της κρίσης.
 Είναι μια πρόταση που δεν μπορεί να αποτελέσει βάση ακόμα και για τους πιο «φιλικούς» προς την εργοδοσία συνδικαλιστές. Είναι μια πρόταση που τερματίζει τον παραγοντίστικο συνδικαλισμό, την αυταπάτη ότι μπορείς να βγάζεις αποτελέσματα για τον κλάδο με βάση τις καλές σχέσεις και τη δυνατότητα να «συνομιλείς» με εκδότες και υπουργούς. Στις συνθήκες του Μνημονίου, η αλήθεια παρουσιάζεται γυμνή: ακόμα και τα στοιχειώδη δικαιώματα των εργαζομένων είναι ζήτημα συσχετισμού δύναμης. Η αλήθεια αυτή φωτίζεται καλύτερα από την τακτική των εργοδοτών στο πραγματικό πεδίο των εξελίξεων: απειλή λουκέτου στην «Απογευματινή», κρίση επιβίωσης στον «Alter», απειλή σαρωτικού κύματος απολύσεων (ναι, και δημοσιογράφων…) σε όλες τις μεγάλες εφημερίδες. Η κατανόηση της συγκυρίας προϋποθέτει άλλες δύο παρατηρήσεις: α) η ΕΣΗΕΑ δεν έχει χρόνο αναμονής. Έξη μήνες μετά την καταγγελία της προηγούμενης Σύμβασης και εάν δεν έχει υπογράψει νέα ΣΣΕ, όλοι οι προσλαμβανόμενοι συνάδελφοι (όπως και οι μετακινούμενοι από μαγαζί σε μαγαζί…) είναι πλέον ακάλυπτοι από τις προστασίες της Σύμβασης και έκθετοι στο λεπίδι των ατομικών «συμβάσεων». β) Η κρίση στην ΕΙΗΕΑ –και ειδικά αν κορυφωθεί με ανοιχτή πλέον διάσπαση– ενισχύει την προοπτική μετάβασης από το καθεστώς των κλαδικών Συμβάσεων στην απόλυτη «ευελιξία» των επιχειρησιακών συμβάσεων, που –ούτως ή άλλως– προωθεί το Μνημόνιο και η κυβερνητική πολιτική. Είμαστε λοιπόν μπροστά σε μια απολύτως νέα και απολύτως κρίσιμη κατάσταση. Όμως αυτή εμπεριέχει και μια μεγάλη ευκαιρία για τα σωματεία: η ακραία επιθετικότητα των εργοδοτών δημιουργεί το «έδαφος» για μια –έστω και συγκυριακή– επανενοποίηση του σώματος των δημοσιογράφων, που διασπάστηκε μπροστά στα πρώτα σοβαρά επεισόδια της κρίσης. Ακόμα και οι μπροστάρηδες της αντισυνδικαλιστικής στάσης κατά τις απολύσεις προσωπικού και τεχνικών στον ΠΗΓΑΣΟ και στον ΔΟΛ, στέκουν σήμερα αμήχανοι και εξουδετερωμένοι μπροστά στην απίστευτη πρόκληση του non paper. Η ΕΣΗΕΑ βρίσκεται στο σταυροδρόμι. Αν αντιδράσει αποφασιστικά και μαχητικά, μπορεί –έστω και την τελευταία στιγμή– να αντιστρέψει τη φορά των εξελίξεων. Αν το αποφύγει –βυθιζόμενη για μια ακόμα φορά στη γραφειοκρατική αδράνεια και τις αυταπάτες για την απόδοση των δημοσίων σχέσεων– θα ανοίξει το δρόμο ακόμα και για την τυπική διάλυσή της. Η απάντηση οφείλει να έχει κάποιες συντεταγμένες: α) Να προβάλει θέσεις αντιμετώπισης της κρίσης, τις οποίες να ορίζει ως «κόκκινες γραμμές» από τις οποίες δεν πρόκειται να υποχωρήσει (όχι απολύσεις, όχι άλλες απώλειες στους μισθούς, με ιδιαίτερη ενίσχυση στους χαμηλόμισθους – σεβασμός στις Συμβάσεις –εξασφάλιση των πόρων για τα Ταμεία– ασφάλιση και συνδικαλιστική κάλυψη της δημοσιογραφικής εργασίας στο διαδίκτυο –ειδικά μέτρα αλληλεγγύης προς τους ανέργους– αντίδραση στο καθεστώς αργομισθιών, πολυθεσίας στο Δημόσιο κ.λπ.). β) Να δημιουργεί κοινό μέτωπο με το προσωπικό και τους τεχνικούς (Διασωματειακό) αλλά και πανελλαδικά (σύσκεψη Ενώσεων υπό την ΠΟΕΣΥ). γ) Να είναι σοβαρά προετοιμασμένη. Το Μεικτό, οι Γενικές Συνελεύσεις στα μαγαζιά και τελικά μια έκτακτη Γ.Σ. της ΕΣΗΕΑ, πρέπει να διαμορφώσει, να εγκρίνει, να θωρακίσει την τακτική μας (αφαιρώντας ταυτόχρονα το βασικό επιχείρημα με το οποίο οι απεργίες στον Κλάδο μας κηρύσσονται παράνομες…). δ) Να είναι μια πραγματική απεργιακή απάντηση με στόχο να νικήσει, να εξαναγκάσει τους εργοδότες (αλλά και την κυβέρνηση) να υποχωρήσουν. Αυτό δεν γίνεται με 24ωρες ή άλλες «ντουφεκιές στον αέρα». Πρέπει να θυμηθούμε ότι τα δικαιώματα που σήμερα απειλούνται κατακτήθηκαν με παρατεταμένους αγώνες, συμπεριλαμβανομένης της πανελλαδικής απεργίας διαρκείας ενός μήνα στη δεκαετία του 1970… Αυτή ήταν η πρόταση των εκπροσώπων της Συσπείρωσης στο Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ. Είναι μια πρόταση που δεν έχει ακόμα κριθεί. Όμως μια τέτοια κατεύθυνση –μια σοβαρή, προετοιμασμένη και αποφασιστική αντιπαράθεση– δεν μπορεί να υλοποιηθεί –ακόμα εάν εγκριθεί– από τα αδύναμα χέρια του μηχανισμού της ΕΣΗΕΑ και των άλλων σωματείων του κλάδου. Η ενεργοποίηση «από τα κάτω» είναι η τελική προϋπόθεση για να σταθεί η ΕΣΗΕΑ στο ύψος των περιστάσεων, για να υποχρεωθούν οι εργοδότες σε μια σημαντική υποχώρηση, για να νικήσουμε σε μια μάχη με ιστορικές διαστάσεις. Με αυτά τα καθήκοντα θα αναμετρηθούμε όλοι στις μέρες που έρχονται.