Η οικονομική κρίση που κορυφώνεται αυτές τις ημέρες σε Ελλάδα και Ευρώπη έδωσε το τελειωτικό χτύπημα στην λογική. O Ελληνικός παραλογισμός που ακολουθεί το πολιτικό προσωπικό της χώρας τα τελευταία 40 χρόνια στην οικονομία λόγω του πολιτικού κόστους γίνεται πλέον απόλυτος.Δυστυχώς χρεοκοπήσαμε !!!
Τι σημαίνει αυτό; Πολύ απλά όλοι αναλογικά με την φοροδοτική μας ικανότητα θα πληρώσουμε το κόστος. Όλοι... Αυτό θα ήταν το σωστό και το δίκαιο και πιθανά να αποτελούσε τη βάση για ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο αλλαγής νοοτροπίας.
Ομως ακόμη και αυτή την ύστατη κρίσιμη ώρα το πολιτικό προσωπικό εθισμένο στην διαχείριση καταστάσεων εκτιμά ότι και τώρα μπορούν να υπάρξουν διευθετήσεις για πολιτικά οφέλη.
Παράδειγμα το ασφαλιστικό: Με οδηγό μια απολύτως καταστροφική πολιτική είτε στη διαχείριση των αποθεματικών των ταμείων είτε με τις στρεβλώσεις του συστήματος φτάσαμε στο απόλυτο αδιέξοδο και την κατάρρευση.
Γιατί έγιναν όλα αυτά; Πέρα από τα γνωστά ρουσφέτια να μοιράζουν "ειδικές συντάξεις" σε κάθε αιτούμενο, φτάνοντας το 25% του πληθυσμού κάποιων νομών να παίρνουν αναπηρικές συντάξεις (ποσοστό που δεν υπήρχε ούτε μετά από πόλεμο) ένα άλλο 25% έπαιρνε συντάξεις προνοιακού χαραχτήρα.
Από το υπόλοιπο 50 % του δυναμικού το 35% έβγαινε στη σύνταξη με 15 μόλις χρόνια δουλειάς
όπου οι εισφορές δεν αντιστοιχούσαν ούτε καν στις ιατρικές καλύψεις.
Αυτό το 15% των συνεπών και τίμιων (και αφελών)που απέμεναν να στηρίζουν το σύστημα έβαζαν πάντα στο στόχαστρο οι κρατούντες μοιράζοντας τις δικές τους εισφορές και φόρους σε όλους τους υπόλοιπους.Κάθε φορά οι όροι για αυτούς όδευαν προς το δυσμενέστερο.
Οι συνεχείς όμως μεταρρυθμίσεις (πάντα εκτός εργασιακής πραγματικότητας) αντί να προσθέτουν οξυγόνο αφαιρούσαν καθώς οδηγούσαν όλο και περισσότερους να περάσουν στη θέση αυτών που ζητούσαν. Ετσι ήρθε η πτώχευση του συστήματος αναδιανομής και αλληλεγγύης. Οταν είχε δημιουργηθεί -η σκέψη ήταν 18 εργαζόμενοι να στηρίζουν 2-5 εργαζόμενους που βρίσκονταν εκτός εργασίας αλλά οι 2 να στηρίζουν 18- δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί με κανένα τρόπο.
Συνεπώς οδηγούμαστε πλέον σε ένα σύστημα μικτής σύνταξης προνοιακού χαραχτήρα όπου στην βασική κρατική σύνταξη θα προστίθεται το μέρισμα των εισφορών και επειδή πρακτικά θα είναι εξαιρετικά δύσκολο να συμπληρωθούν τα χρονικά όρια. Ολοι θα εισπράττουν ένα βοήθημα που θα ονομάζεται αναλογική σύνταξη.Είναι αυτό δίκαιο; Όχι φυσικά αλλά ουδείς αναλαμβάνει να πει στους πολίτες την πραγματικότητα. Αρα ληστεύουμε τις πιο ολιγάριθμες ομάδες ασφαλισμένων ακόμη και με τη λογική της σφαγής της κότας με τα χρυσά αυγά. Αρκεί να είμαστε ευχάριστοι και καθόλου χρήσιμοι...
Ας δούμε όμως ποια κατάσταση θέλει να αλλάξει στο ασφαλιστικό η ηγεσία του υπουργείου απασχόλησης.
Οι εργαζόμενοι που ξεκίνησαν πριν το 83. Η σκέψη είναι να συνδυαστεί η 35ετία χωρίς όριο ηλικίας που ισχύει σήμερα με ηλικιακό όριο μάλλον με τα 60 ή 61 χρόνια. Αφορά ελάχιστους και δείχνει την αδικία του συστήματος (μπήκαν με όριο 20ετίας και 25ετίας) και μετά από συνεχείς αυξήσεις του ορίου τους ζητούν ανεπίσημα 40 χρόνια δουλειάς ή να περιμένουν κάποια ( από3-5) χρόνια χωρίς εισοδήματα μετά από 35 χρόνια δουλειάς. Τιμωρία γιατί όλα αυτά τα χρόνια επέμεναν να πληρώνουν το σύστημα και δεν επέλεξαν τη λύση της εισφοροδιαφυγής
Δεύτερη ομάδα όσοι μπήκαν στην αγορά εργασίας πριν το 1993. Σήμερα ισχύουν τα όρια που θέσπισε πριν από ένα χρόνο η Φανη πάλλη Πετραλιά και δεσμεύτηκε να τα καταργήσει το Πασοκ.
Δηλαδή 37ετία χωρίς όριο σε ομοειδή ταμεία, 35ετία στα 60 και με 15ετία ή 25ετία στα 65.
Τι σκέφτονται τώρα 35ετία στα 63. Και 37ετία στα 61-62. Δηλαδή για έναν που ξεκίνησε στα 20, 43 χρόνια δουλειάς για κάποιες περιπτώσεις (μισθωτών εργατών) και 45 ή 47 χρόνια. Σε ποια αγορά εργασίας θα γίνουν αυτά μόνο όσοι διαμορφώνουν τους νόμους μπορούν να απαντήσουν.Το μαρτύριο του Σίσυφου που δεν επέλεξαν την ιδιωτική ασφάλιση. Είναι αστείο μετά από 20 ή 25 χρόνια εργασίας να λες ότι δεν μπορείς να πεις στον ασφαλισμένο πόσα χρόνια θα εργασθεί ακόμη ή τι σύνταξη μπορεί να διεκδικήσει...
Τέλος η γενιά μετά το 1993. Οι σκέψεις που έγιναν περιγράφουν 40 χρόνια εργασίας και έξοδο στα 65 ή λιγότερα και έξοδο στα 67. Τώρα.Γιατί αργότερα τίποτε δεν εμποδίζει να πάει στα 70. Σε σχέση με τους συνταξιούχους που φεύγουν σήμερα από την εργασία μοιάζουν να περνούν στη φάση του δουλοπάροικου που προσεγγίζει το όριο να γίνει δούλος σε μια αγορά εργασίας που ο μόνο νόμος που έχει ισχύ είναι αυτός της Ζούγκλας....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου