Τρίτη 4 Ιανουαρίου 2011

ΠΕΝΤΕ ΣΕΝΑΡΙΑ "ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ" ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΠΟΜΕΝΟΥΣ ΜΗΝΕΣ



ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΣΤΟΥΠΑ

1) Τριπλό «έμφραγμα»: Το χειρότερο σενάριο...
 
Στους πυθμένες των κρίσεων, στην κοινή γνώμη αρέσουν τα θλιβερά σενάρια που μιλάνε για περισσότερη καταστροφή. Ίσως γιατί κάποια έμφυτη τρομολαγνεία στο είδος έχει αναδυθεί στην επιφάνεια και τείνει να γίνει συνήθεια.
 
Το σκηνικό της ελληνικής χρεοκοπίας παραμένει μετέωρο καθώς έχει τεθεί σε ισχύ το μνημόνιο και έχει αρχίσει ο αγώνας δρόμου της χώρας να συμμαζέψει τα δημοσιονομικά και να μεταρρυθμίσει το ελληνικό «χαλιφάτο» των πελατειακών σχέσεων και συμβάσεων αργομισθίας.
 
Το στοίχημα δεν είναι εύκολο καθώς στον πληθυσμό η δημοσιοϋπαλληλική οκνηρία και ωχαδερφίστικη νοοτροπία, του τύπου -να βολευτώ εγώ και ας διαλυθεί το σύμπαν- διαθέτει εν έτει 2011 ακόμη ισχυρά ερείσματα.
Επιπλέον η λύση ή η επιδείνωση της ελληνικής εξίσωσης εξαρτάται από ισχυρές παραμέτρους που αφορούν τις εξελίξεις στην ευρωζώνη αλλά και την παγκόσμια οικονομική συγκυρία.
 
Σε γενικές γραμμές πάντως, τα πιθανότερα άσχημα σενάρια αυτής της συγκυρίας έχουν ως εξής:
 
Το χειρότερο σενάριο για την Ελλάδα
 
Το χειρότερο μελλοντικό σενάριο για την Ελλάδα είναι η έξοδος από το ευρώ, η διατήρηση του εξωτερικού χρέους σε ευρώ και η μετατροπή των καταθέσεων σε δραχμές.
 
Η νέα δραχμή θα οριστεί σε μια ισοτιμία πολύ υψηλότερη από εκείνη της εισόδου στη Ευρωζώνη πριν μια δεκαετία. Πολύ πιθανό είναι να υπάρξουν απανωτές υποτιμήσεις μέχρι η πολιτική ηγεσία να λάβει μέτρα σταθεροποίησης της ισοτιμίας, ανάλογα με αυτά που ακολουθεί σήμερα για τη δημοσιονομική εξυγίανση.
 
Θα επιχειρηθεί αναδιαπραγμάτευση του χρέους αλλά λόγω της υποτίμησης, αυτό θα παραμένει υψηλό, ενώ η χώρα θα βρίσκεται για δεκαετίες σε δικαστικές διενέξεις με πιστωτές και καταθέτες...
 
Έξοδος από την ευρωζώνη θα σημάνει και την έξοδο από την Ε.Ε. και πολλές από τις μεταρρυθμίσεις που επιβλήθηκαν τα τελευταία χρόνια, λόγω της προσαρμογής στο κοινοτικό δίκαιο, θα καταργηθούν με το τουρκοβαλκανικό μοντέλο της πελατειακής παραοικονομίας και διαπλοκής να διασφαλίζει την επιβίωσή του.
 
Στην περίπτωση επαλήθευσης ενός τέτοιου σεναρίου, το βιοτικό επίπεδο της χώρας θα επιστρέψει πολλές δεκαετίες πίσω, σε αντίθεση με την κατά 30% υποβάθμισή του στα πλαίσια της εφαρμογής του μνημονίου.
 
Μια αδύναμη δραχμή θα αποτελεί ανταγωνιστικό κίνητρο σε ό,τι αφορά το κόστος εργασίας, αλλά από την άλλη πλευρά το συναλλαγματικό ρίσκο θα αποτρέπει την έλευση ξένων επενδύσεων...
 
Το χειρότερο σενάριο για την Ευρώπη...
 
Το χειρότερο σενάριο για την Ευρώπη είναι η διάλυση της ευρωζώνης. Σε μια εποχή παγκοσμιοποίησης και ανταγωνισμού μεταξύ μεγάλων οικονομικών ζωνών όπως αυτή της Β. Αμερικής, της Κίνας και της ανερχόμενης Ινδίας, η απουσία μια ισχυρής ευρωζώνης θα δυσκολέψει τη δυναμική παρουσία των χωρών της περιοχής στα τεκταινόμενα της παγκόσμιας οικονομίας.
 
Ακόμη και η γερμανική οικονομία των 80-100 εκατομμυρίων της Κεντρικής Ευρώπης μοιάζει πολύ μικρή για να πετύχει τις οικονομίες κλίμακας που θα της επιτρέψουν να αντεπεξέλθει απέναντι στις μεγάλες ζώνες του πλανήτη.
 
Μπορεί η κοινή γνώμη στη μεγαλύτερη χώρα της ευρωζώνης να σκέφτεται την επιστροφή στο μάρκο για να γλιτώσει από τους προβληματικούς και ανοικοκύρευτους νότιους, αλλά η πολιτική, οικονομική και πολιτιστική ελίτ κλίνει προς την υπεράσπιση του ευρώ.
 
Η διάλυση της Ε.Ε. θα έχει σαν συνέπεια οι μικρές χώρες της περιοχής να δορυφοροποιηθούν σε διάφορες μεγάλες ή μεσαίες δυνάμεις, και να αρχίσουν οι μεταξύ τους τριβές. Προσέξτε πως έχει ενεργοποιήσει η Κίνα την παρουσία της στη νότια Ευρώπη, ενώ τελευταία η Μεγάλη Βρετανία αρχίζει να ασχολείται περισσότερο με Ελλάδα και Κύπρο...
Ούτε μεγάλες χώρες όμως θα γλιτώσουν από εξωευρωπαϊκές επιρροές...
 
Το χειρότερο παγκόσμιο σενάριο…
 
Ένα σκάσιμο της κινέζικης «φούσκας» στα ακίνητα παρασέρνει τις κινέζικες τράπεζες και προκαλεί ένα ντόμινο που συμπαρασύρει την παγκόσμια οικονομία σε μια οδυνηρή ύφεση.
 
Η Αμερική χάνει τον καλύτερο πελάτη των ομολόγων της, αναγκάζεται να τυπώσει περισσότερο χρήμα και αυτό προκαλεί έκρηξη του πληθωρισμού πολύ πάνω από τους μέχρι τώρα ήπιους ρυθμούς.
 
Αυξάνει τα επιτόκια και η εξυπηρέτηση του χρέους γίνεται δυσβάστακτη και για το κράτος και για τους ιδιώτες. Μοιραία θα ακολουθήσει ύφεση, νομισματικοί ανταγωνισμοί και προστατευτισμός... κλπ κλπ.
 
Συνδυασμός...
 
Το χειρότερο σενάριο θα είναι ο συνδυασμός και η σύμπτωση και των τριών παραπάνω σεναρίων. Σε μια τέτοια περίπτωση το σκηνικό θα μοιάζει με εκείνο της μεγάλης κρίσης της δεκαετίας του τριάντα...
 
Σε αυτή την περίπτωση το ασφαλέστερο επενδυτικό καταφύγιο θα είναι μια αποθήκη γεμάτη λάδι, ζαμπονάκια, φασόλια και αλεύρι. Όπως συνέβη στην κατοχή όταν ο κόσμος αντάλλασε χρυσές λίρες, κοσμήματα και ακίνητα  για τρόφιμα...
 
Επενδυτικές εναλλακτικές λύσεις...
 
Ο χρυσός θα ανατιμηθεί στην αρχή της κρίσης, αλλά στη συνέχεια θα υπάρξει προσφορά για την εξασφάλιση των προς το ζην και αυτό θα ρίξει την τιμή του...
 
Οι μετοχές θα εξαϋλωθούν για όσο διαρκεί η κρίση, αλλά επειδή αντιπροσωπεύουν μονάδες παραγωγής πλούτου που κάποια στιγμή θα αρχίσουν να παράγουν πάλι θα επανέλθουν...
 
Τα ομόλογα σε μια περίοδο κρατικών χρεοκοπιών αποτελούν κακή επιλογή.

Οι καταθέσεις σε ένα περιβάλλον κρατικών χρεοκοπιών, πληθωρισμού και αλλαγής εθνικών νομισμάτων θα είναι επισφαλής επένδυση.
 
Οι τιμές των ακινήτων θα πιεστούν αλλά μακροπρόθεσμα θα επανέλθουν με πιο αργούς όμως απ’ ό,τι οι μετοχές.   

Τα παραπάνω σενάρια όμως είναι φανταστικά και με βάση την εκτίμηση της στήλης, με τα μέχρι τώρα δεδομένα, δεν έχουν πιθανότητες μεγαλύτερες ενός 20-25% να πραγματοποιηθούν...
 Η παρούσα συγκυρία για την ελληνική περίπτωση έχει αρκετές ομοιότητες με εκείνη των αρχών της δεκαετίας του ’80, όταν ήρθαν στην εξουσία για πρώτη φορά φουριόζοι οι εγχώριοι, τριτοκοσμικής κοπής, σοσιαλιστές.

Μια πλευρά που απέχει πολύ από το προφίλ της εποχής Σημίτη, με τους Αρσένηδες να προβληματικοποιούν τις υγιείς επιχειρήσεις και μετά να τις κρατικοποιούν, φορτώνοντας τα βάρη στους φορολογούμενους και δημιουργώντας τη διευθυντική τάξη των συνδικαλιστών.
 
Η πολιτική αυτή οδήγησε σε δημοσιονομικό εκτροχιασμό μέχρι το 1985 οπότε εκλήθη ο κ. Σημίτης με την ομάδα Σπράου-Γκαργκάνα να επαναφέρει την οικονομία σε τροχιά. Η επάνοδος επήλθε, αλλά το 1987 με το Τσοβόλα δώστα όλα και την παραίτηση Σημίτη ανεκόπη πάλι καθώς στα πράγματα επανήλθε το βαθύ ΠΑΣΟΚ...
 
Στη δεκαετία του ’80 η πορεία του χρηματιστηρίου έμοιαζε με καρδιογράφημα νεκρού, ο οποίος αφυπνίστηκε το 1986-87 με τις πρώτες επιτυχίες του προγράμματος Σημίτη...
 
Η τωρινή συγκυρία μοιάζει σαν μια εν τάχει αναβίωση εκείνης της περιόδου, αλλά με περισσότερο περίπλοκες και διεθνοποιημένες  διαστάσεις...
 
Το φθινόπωρο του 1987 είχαμε το κραχ των διεθνών αγορών μετά από ένα πενταετές ράλι. Ράλι το οποίο η ελληνική αγορά ακολούθησε μόνο στην τελευταία φάση του.
 
Το ράλι τώρα στις διεθνείς αγορές συμπληρώνει δυο χρόνια περίπου και στους επόμενους 18-24 μήνες, τηρουμένων των αναλογιών, θα μπορούσε να προκύψει μια διόρθωση της τάξης άνω του 30%...
   



Πηγή:www.capital.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου