Eίναι ένα από τα κορυφαία έργα του θεάτρου του παραλόγου. Στη χώρα που ο Πρόεδρός της την έχει αποκαλέσει στο παρελθόν “απέραντο φρενοκομείο” ήταν θέμα χρόνου να ανέβει η παράσταση στην κεντρική πολιτική σκηνή. Συνέβη χτες στο Μέγαρο Μαξίμου. Στην ελληνική πολιτική εκδοχή του Ερρίκου του 4ου, ένας τρελός προσπαθεί να περάσει τις αλλαγές μιας 20ετίας μέσα σε ένα 20ήμερο. Όπως ακριβώς και στον Πιραντέλλο, όλοι κάνουν ότι ο Λοβέρδος (ή ο πρωταγωνιστής τελοσπάντων) χαίρει άκρας υγείας και όλα θα πάνε καλά. Το σκηνικό στήνεται με δύο διαφορετικούς κόσμους, που δεν επικοινωνούν μεταξύ τους. Ένας μικρός υπουργοκυβερνητικός κόσμος, όπου τα πάντα συμβαίνουν σαν σε εργαστήριο, και ένας πραγματικός έξω κόσμος που δεν συνδέεται σε τίποτα με τις συμπεριφορές στον άλλο.
Όσοι πηγαινοέρχονται ανάμεσα στους δύο κόσμους, φέρονται διαφορετικά στον καθένα ανάλογα με τη στιγμή, το περιβάλλον, τη συγκυρία. Εν προκειμένω, οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ.
Όταν βρίσκονται στη Βουλή είναι οι φαντάροι του μνημονίου, έτοιμοι να στηρίξουν μέχρι τελευταίας ρανίδος του αίματός τους την προσπάθεια της κυβέρνησης – στην οποία άλλωστε θέλουν να μπουν στον προσεχή ανασχηματισμό. Όταν το Σαββατοκύριακο πηγαίνουν στην περιφέρειά τους, είναι αντάρτες μουτζαχεντίν κατά της τρόικας και ταλιμπάν του παλαιοσοσιαλισμού, έτοιμοι να θυσιαστούν για να μη χάσει κανένας τα κεκτημένα του, την αναπηρική σύνταξη ή την προοπτική εξόδου από την εργασία σε ακμαία ηλικία, διότι τη σύνταξη άμα γεράσεις τι να την κάνεις; Το θέμα είναι να την πάρεις νέος, να το φχαριστηθείς...
Οι ρολίστες αυτοί της πολιτικής δεν είχαν διαβάσει το τέλος του έργου. Πίστευαν ότι, όπως ο ήρωάς του, ο Ερρίκος Λοβέρδος θα φορτωθεί στην πλάτη τις αμαρτίες του κόσμου, θα πάρει παραμάσχαλα εργασιακά, ασφαλιστικά, και την οργή που φέρνουν, και θα τα περάσει με προεδρικά διατάγματα -όπως πράγματι προβλεπόταν- ώστε εκ του ασφαλούς να μπορέσουν να τον στείλουν στην πυρά, εξιλαστήριο θύμα και όλοι οι άλλοι κύριοι...
Βέβαια, είχαν κι ένα δίκιο. Ο Λοβέρδος, που εκτός από πρωταγωνιστής είναι και σκηνοθέτης, δεν σήκωσε το τηλέφωνο πριν παρουσιάσει το αριστούργημά του για να ρωτήσει “παδιά, τι λέτε, θα κόψουμε κανένα εισιτήριο;” Όταν ένας υπουργός δεν ρωτάει τους βουλευτές, γιατί να περιμένει πολιτική στήριξη στις ρυθμίσεις του και μάλιστα με άγριο πολιτικό κόστος; Επειδή είχαν ψηφίσει γενικώς το μνημόνιο; Σημαίνει ότι έδωσαν λευκή κάρτα για τα πάντα; Ε, τότε ας αναγνωρίσουμε ότι δεν υπάρχει Βουλή και βουλευτές -που γενικώς ειπείν αλήθεια είναι- και δεν έχουν νόημα ούτε καν ως διαπραγματευτές. Παραείναι απαξιωτικό ακόμη και για μια Βουλή που απολαμβάνει της πλήρους περιφρόνησης των πολιτών (κακώς αλλά έτσι είναι και το κέρδισε με κόπο).
Το τέλος του έργου είναι όπως γράφτηκε στη σύσκεψη του Μαξίμου. Ο τρελός αποδεικνύεται, όπως και ο Λοβέρδος, ότι τα είχε τετρακόσια. Έβλεπε τα πρωτοσέλιδα “Τυφώνας Λοβέρδου” και καταλάβαινε τι σήμαιναν. Τους δούλευε ακριβώς όσο τον δούλευαν. Και σε μια τραγική κορύφωση, τους λέει καθώς φεύγουν, πως στην πραγματικότητα θα μείνουν για πάντα μαζί του, στον κόσμο της τρέλας. Δηλαδή στη Βουλή.
Αν θέλουν να έχουν εργασιακό, θα πρέπει να το ψηφίσουν. Αν θέλουν να έχουν ασφαλιστικό, θα πρέπει να το ψηφίσουν. Όλοι μαζί, με την ευθύνη εξ αδιαιρέτου. Η διπλή γλώσσα δεν έχει πια θέση στην ελληνική πολιτική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου